باباکوهی
ابو عبداله محمد بن عبداله بن عبیداله بن باکویه از عرفای قرن چهارم هجری بود.
کلمه باکویه نام جد اعلای ابوعبداله است و شهرت او در ماخذ عربی به ابن باکویه، به همین دلیل است. این کلمه به تدریج در زبان عامه به باباکوهی تحریف شد.
بعضی برآنند که علت این نامگذاری، اعتکاف درازمدت ابوعبدا...در کوی صبوی شیراز بود، یعنی محلی که هم اینک به باباکوهی معروف است.
ابوعبداله مردی دانشمند و از راویان مشهور حدیث و از شاگردان شیخ ابوعبداله بن خفیف بود. برای کسب معلومات و جمع آوری احادیث و حکایات بزرگان، مسافرتهای زیادی کرد و با عرفا و صوفیان معاصر خود دیدارها کرد.
ابوعبداله در اواخر عمر در کوهی واقع در شمال شیراز معتکف شد، پس از وفات در سال 442 ه.ق در همان جا به خاک سپرده شد.
پس از مرگ تا مدتها و حتی تا هم اینک قبر او زیارتگاه عشاق و صاحبدلان است. از آثار منسوب به او بدايه الحال الحلاج و نهايته و اخبار العارفين می باشد.
ديوان شعری به فارسی نيز به وی نسبت داده‌اند كه در آن شاعر به "كوهی" تخلص كرده است.
بعضی برآنند که علت این نامگذاری، اعتکاف درازمدت ابوعبدا...در کوی صبوی شیراز بود، یعنی محلی که هم اینک به باباکوهی معروف است.
ابوعبداله مردی دانشمند و از راویان مشهور حدیث و از شاگردان شیخ ابوعبداله بن خفیف بود. برای کسب معلومات و جمع آوری احادیث و حکایات بزرگان، مسافرتهای زیادی کرد و با عرفا و صوفیان معاصر خود دیدارها کرد.
ابوعبداله در اواخر عمر در کوهی واقع در شمال شیراز معتکف شد، پس از وفات در سال 442 ه.ق در همان جا به خاک سپرده شد.
پس از مرگ تا مدتها و حتی تا هم اینک قبر او زیارتگاه عشاق و صاحبدلان است. از آثار منسوب به او بدايه الحال الحلاج و نهايته و اخبار العارفين می باشد.
ديوان شعری به فارسی نيز به وی نسبت داده‌اند كه در آن شاعر به "كوهی" تخلص كرده است.
