آیت‌الله میرزای شیرازی
آيت‌الله‌محمدبن‌حسن‌بن‌ميرزا شيرازی از عالمان روحاني قرن چهاردهم هجری است.
تولد وی در سال 1230 واقع شد. در کودکی پدر خود را از دست داد و دائی اش تکفل او را به عهده گرفت. چون از فراگیری قرائت و خط و نگارش فارسی فارغ شد، تحت تعلیم صرف و نحو قرار گرفت و بالاخره در هشت سالگی از همه علوم مقدماتی فارغ شد.
به پیشنهاد استادش برای تکمیل تحصیلات عازم اصفهان شد و در محضر اساتیدی مانند شیخ محقق محمد تقی صاحب شاگردی کرد.
در سال 1258 در حوزه درس علمای نجف و کربلا حاضر شد، تا اینکه با شیخ مرتضی انصاری برخورد کرد و به خاطر وی قصد اقامت در نجف نمود. شیخ انصاری در سال 1281 ه.ق رحلت نمود و مردم از بین شاگردان شیخ، میرزای شیرازی را برای جوابگویی به مسائل دینی شان انتخاب نمودند.
با اقامت در کربلا شاگردانش از نجف به سامرا رفته و بر این اساس بود که سامرا تبدیل به دارالعلم (دانشگاه علوم اسلامی) شد. این رادمرد بزرگ در سال 1312 ه.ق بر اثر مرض سل درگذشت.
بنابر وصیتش او را در نجف دفن نمودند. شیخ در سامرا فتواي تحريم استعمال تنباكو را در سال 1309 اعلام كرد و موجب لغو امتياز رژي شد.
به پیشنهاد استادش برای تکمیل تحصیلات عازم اصفهان شد و در محضر اساتیدی مانند شیخ محقق محمد تقی صاحب شاگردی کرد.
در سال 1258 در حوزه درس علمای نجف و کربلا حاضر شد، تا اینکه با شیخ مرتضی انصاری برخورد کرد و به خاطر وی قصد اقامت در نجف نمود. شیخ انصاری در سال 1281 ه.ق رحلت نمود و مردم از بین شاگردان شیخ، میرزای شیرازی را برای جوابگویی به مسائل دینی شان انتخاب نمودند.
با اقامت در کربلا شاگردانش از نجف به سامرا رفته و بر این اساس بود که سامرا تبدیل به دارالعلم (دانشگاه علوم اسلامی) شد. این رادمرد بزرگ در سال 1312 ه.ق بر اثر مرض سل درگذشت.
بنابر وصیتش او را در نجف دفن نمودند. شیخ در سامرا فتواي تحريم استعمال تنباكو را در سال 1309 اعلام كرد و موجب لغو امتياز رژي شد.
