ابوعبدالله بن خفیف
شیخ کبیر ابوعبدالله محمدبن خفیف ملقب به شیخ الاسلام از بزرگترین عرفا و مشایخ قرن سوم و چهارم هجری است.
عطار نیشابوری در تذکره الاولیا می گوید او را خفیف از آن جهت گفتند که هر شب غذای او به وقت افطار هفت مویز بود، نه بیش، تا سبک بار و سبک روح و سبک حساب باشد. وی از طریق چرخ چاه و جعبه سازی امرار معاش می کرد. شیخ دارای تالیفات مانند کتاب شرف الفقر، جامع الارشاد و تصانیف فراوان. او را از شاگران ابو العباس احمدبن یحیی شیرازی و ابو محمد جعفر می دانند. سه بار به زیارت کعبه مشرف شد. حاکم فارس ارادتی خاص به وی داشته، چنانکه از عضدالدوله دیلمی از شیفتگان وی بوده، شاه شجاع نیز همواره پیش از عزیمت به جنگ بر سر تربت وی طلب همت می نموده. حمدالله مستوفی در کتاب خود تاریخ برگزیده، آورده که اتابک ابوبکر بر فراز آرامگاه شیخ کبیر وقف ها کرد و این نشان ارادت بزرگان به ابن خفیف است. در منابع تصوف از ابن خفیف به عنوان خاتم صوفیان و آخرین صوفی واقعی خطه فارس یاد شده است. شیخ کبیر در 23 رمضان سال 371 هجری درگذشت و در خانقاهش به خاک سپرده شد. آرامگاه وی در شیراز، زیارتگاه ارادتمندان اوست.
