بابافغانی شیرازی
بابا فغانی شیرازی مشهور به "حافظ کوچک" از شاعران نام آور اواخر قرن نهم و آغاز قرن دهم هجریست.
وی اهل شیراز بود و در آغاز"سکاکی" تخلص می نمود، اما چندی بعد "فغانی" را برای تخلص شعری خود برگزید. پس از سی سال اول حیات عازم خراسان شد و مدتی در هرات بسر برد و در این سفر جامی و چند شاعر دیگر را ملاقات کرد، سپس به آذربایجان رفت و به دربار سلطان یعقوب آق قویونلو راه یافت واز سلطان لقب "بابا" گرفت ولی آشفتگی اوضاع آذربایجان در پایان دوره آق قویونلو او را راهی شیراز ساخت تا آنکه مقارن قیام اسمعیل صفوی دوباره به خراسان رفت و چندی در ابیورد و سپس مشهد مقیم گردید و سرانجام بسال 922 ه.ق یا 925 در آن شهر دیده بر جهان فروبست و در محل "قدمگاه" مدفون شد ولی از گورش اثری بر جای نمانده است.
قصائدش به زبان ساده و روان در ذکر ائمه طاهرین و مدح شاهان آق قویونلو و شاه اسماعیل صفوی است. تقریبا اکثر شاعران قرن دهم به نوعی پیرو او بودند. دشمنان بابا فغانی به طنز به اشعار بد "فغانیانه"میگفتند.
نویسندگان احوالش درباره می خوارگی او سخن گفته و گاه راه مبالغه پیموده اند و البته مسلم است که وی در قسمتی از عمر شصت و اند ساله خود از شراب نمی پرهیخت ولی در آخرین سالهای حیاتش در مشهد توبه کرد و به راه راست باز آمد و گویا شرابخوارگی چند ساله در ابتلای او به بیماری فلج در پایان حیات، بی اثر نبود.
قصائدش به زبان ساده و روان در ذکر ائمه طاهرین و مدح شاهان آق قویونلو و شاه اسماعیل صفوی است. تقریبا اکثر شاعران قرن دهم به نوعی پیرو او بودند. دشمنان بابا فغانی به طنز به اشعار بد "فغانیانه"میگفتند.
نویسندگان احوالش درباره می خوارگی او سخن گفته و گاه راه مبالغه پیموده اند و البته مسلم است که وی در قسمتی از عمر شصت و اند ساله خود از شراب نمی پرهیخت ولی در آخرین سالهای حیاتش در مشهد توبه کرد و به راه راست باز آمد و گویا شرابخوارگی چند ساله در ابتلای او به بیماری فلج در پایان حیات، بی اثر نبود.
