علامه دوانی
جلال الدین محمد بن اسعد صدیقی کازرونی معروف به علامه دوانی، فیلسوف، حکیم، متکلم، شاعر و دانشمند بزرگ اسلامی سده نهم هجری می باشد.
جلال الدین سال 803 ه.ق در "دوان"، از روستاهای کازرون متولد شد. علوم مقدماتی را نزد پدرش در زادگاهش آموخت. مدتی بعد برای تکمیل علوم به دارالعلم شیراز آمد و حکمت و فقه و اصول و تفسیر و حدیث و ادبیات عرب و عجم را یاد گرفت و بعد به تدریس مشغول شد.
بسیاری از بزرگان، علما و فضلا از روم، آذربایجان و... به شیراز می آمدند و در مجالس درسی او شرکت می کردند. مدتي وزير جهانشاه، حاكم ادب دوست شيراز بود سپس از طرف سلطان یعقوب بایندری فرمان قاضي‌القضاتي شيراز و تدريس در مدرسه بيگم به وي اعطا شد و تا آخر عمر در این منصب باقی ماند.
تأليفات دواني را بيش از هشتاد عنوان دانسته‌اند. از آن جمله اند: تفسیرقرآن،کتاب فلسفه و کلام، کتاب منطق، ديوان اشعار و چندین اثر دیگر.
سال 908 ه.ق به قصد وطنش (دوان) از شیراز بیرون رفت ولی در نزدیکی کازرون بیمار شد و از دنیا رفت.
مزارش در دوان در مقبره ای معروف به «شیخ عالی» می باشد
بسیاری از بزرگان، علما و فضلا از روم، آذربایجان و... به شیراز می آمدند و در مجالس درسی او شرکت می کردند. مدتي وزير جهانشاه، حاكم ادب دوست شيراز بود سپس از طرف سلطان یعقوب بایندری فرمان قاضي‌القضاتي شيراز و تدريس در مدرسه بيگم به وي اعطا شد و تا آخر عمر در این منصب باقی ماند.
تأليفات دواني را بيش از هشتاد عنوان دانسته‌اند. از آن جمله اند: تفسیرقرآن،کتاب فلسفه و کلام، کتاب منطق، ديوان اشعار و چندین اثر دیگر.
سال 908 ه.ق به قصد وطنش (دوان) از شیراز بیرون رفت ولی در نزدیکی کازرون بیمار شد و از دنیا رفت.
مزارش در دوان در مقبره ای معروف به «شیخ عالی» می باشد
