علی اصغر حکمت در 1271 ه. ش در شیراز به دنیا آمد.
اجداد وی همه از علمای طراز اول و اطبای معروف شیراز بوده اند. وی از طرف مادر نیز نوه مرحوم میرزا حسن فسایی، نویسنده کتاب فارسنامه ناصری است.
مقدمات ادبی را در شیراز آموخت و برای ادامه تحصیل به تهران رفت و پس از مدتی راهی فرانسه شد و رشته ادبیات را در دانشگاه سوربن به پایان رساند و مدتی در انگلستان به تکمیل زبان انگلیسی پرداخت.
از فعالیت های وی بنای دانشگاه تهران، تاسیس دانشسرای مقدماتی، اجازه تاسیس مدرسه عالی ادبیات و زبان های خارجی، تعمیر و مرمت و فهرست برداری آثار باستانی، تصویب اساسنامه فرهنگستان ایران به منظور پاسداری از زبان و ادب فارسی، احياي آرامگاه سعدي و حافظ و احداث کتابخانه ملی ميباشد.
حکمت در کابینه های متعدد به سمت وزیر امور خارجه، وزیر پیشه و هنر، دادگستری و امور خارجه برگزیده شد.
از 1319 تا وقتی بازنشسته شد با سمت استاد دردانشگاه تهران تدریس کرد. در 1340، این بزرگمرد دانشور،275 نسخه کتاب خطی نفیس و در حدود شش هزار جلد کتاب چاپی به کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران اهدا نمود.
اول شهریور 1359 در تهران وفات یافت و پیکرش را به شیراز بردند و در آنجا به خاک سپردند.
امثال قرآن مجيد، پارسي نغز، از سعدي تا جامي، و تهیه و تدوین دائره المعارف بزرگ ایرانشهر از جمله آثار تأليفي و ترجمه وي ميباشند.